Deze bloemlezing vertegenwoordigt de meest intieme en spirituele kern van de Bhagavad Gita.
Bloemlezing over het Zelf
X.20 Ik ben het Zelf, altijd ontwaakt tronend in het hart van alle schepselen. Ik ben het begin, het midden en ook het einde van alle wezens.
II.20 Het Zelf wordt niet geboren, ook sterft Hij niet. Eenmaal bestaand houdt Hij niet op te bestaan. Daar Hij ongeboren is, steeds bestaand, eeuwig, vanouds geweest, wordt Hij niet gedood als het lichaam wordt gedood.
II.24 Niet te deren is Hij, niet te verbranden is Hij. Niet nat te maken en niet droog, eeuwig, aldoordringend, bestendig, onwankelbaar, vanouds geweest.
XV.6 De zon, noch de maan, noch het vuur verlichten Het. Dat is Mijn verheven verblijfplaats. Wie daarheen gegaan zijn, keren niet weder.
IX.22 Ik zorg voor degenen die Mij aanbidden, op Mij mediteren, die zich ongescheiden van Mij zien en Mij in alles zien.
II.71 Hij die alle begeerten verzaakt, vrij van hunkering, en zonder een gevoel van “ik – mij – mijn” voortgaat op zijn weg komt tot vrede.
VI.25 Geleidelijk met beheerste rede vestigt men de aandacht op het Zelf. Denk aan niets anders.
VI.26 Als de rusteloze aandacht afdwaalt neemt men hem bij de hand en leidt hem terug tot het Zelf.
III.17 Voor de mens die vreugde schept in het Zelf, tevreden is met het Zelf en tevreden is in het Zelf is er geen werk meer te verrichten.
III.18 Hij is niet betrokken bij de dingen die gedaan worden in deze wereld, noch bij de dingen die niet gedaan worden; en niets van wat hij beoogt is van enig schepsel afhankelijk.
IV.22 Tevreden met wat op zijn pad komt, vrij van de paren van tegenstellingen (vreugde en pijn), zonder afgunst, door het lichaam handelingen verrichtend begaat de mens geen zonde.
Bronnen
De selectie van de verzen is gemaakt door Gary Weber 1en de vertaling is deels afkomstig van C. Keus2.